Krachtig vrouwelijk leiderschap

Empatisch, verbindend en toegankelijk. Zo wordt Jacinda Ardern alom geprezen.

Ze spreekt, vanuit haar huis en gekleed in joggingtrui, het land online toe ter voorbereiding op de corona-maatregelen. Alsof ze geen wereldleider is maar een vriendin.

Ardern voegt hiermee iets toe aan het stereotype beeld dat wij hebben van een leider: de persoon die richting geeft, krachtig optreedt en knopen doorhakt. 

Ze valt op door haar warme optreden èn doortastende optreden. Ze toont moed en daadkracht èn ze is invoelend en empathisch. Bijvoorbeeld toen een Australische terrorist het vuur opende in twee moskeeën in Christchurch en de aanslag live uitzond op Facebook. Ardern kondigde een verbod af op halfautomatische wapens en begon een diplomatiek offensief om wereldleiders en techgiganten als Facebook en Twitter zover te krijgen iets te doen tegen de verspreiding van extremistisch geweld op internet. 

Daarnaast bood ze steun aan de moslimgemeenschap met de uitspraak ‘they are us’. Met een zwarte hoofddoek op bezocht ze de moslimfamilies en omhelsde hen. ‘We kunnen niet beseffen hoeveel pijn u heeft, maar we zullen om jullie heen staan’, zei ze.

Invoelend vermogen gecombineerd met autonoom en krachtig handelen vanuit haar eigen morele kompas maakt Ardern tot een leider voor iedereen.

Met alleen empathie voor de ander ben je immers geen leider maar een volger.

Als Ardern wordt geprezen om haar tolerantie en medemenselijkheid zegt ze: “Uiteindelijk zijn het gewoon dingen die we onze kinderen willen leren hè? Vriendelijkheid, medeleven, empathie en basale menselijkheid. “

Een mooie vergelijking, want ook goede ouders zijn vriendelijk naar hun kinderen èn hebben gezag. Ze zijn respectvol, bieden liefdevolle zorg en stellen vanuit respect naar zichzelf en de omgeving, ook duidelijke grenzen aan het kind.  

Gezaghebbende ouders en leiders zijn in staat om aan hun eigen innerlijke kompas vast te houden en zich tegelijk op een empathische manier te verbinden met hun kinderen c.q. volgelingen.

Wanneer lukt het jou om vast te houden aan wat jij belangrijk vindt en je tegelijk te verbinden met een ander? Wat levert het jou en de ander op?